دانلود گزارشهای کارآموزی و پروژه دانشجویی

دانلود تحقیق موسیقی کلاسیک در ایران

فهرست مطالب
مقدمه
موسیقی ایران از نظر تاریخی
موسیقی در دوره پیشدادیان
موسیقی در دوره کیانیان
موسیقی دوره مادها
دوره هخامنشیان
سازهای هخامنشی
دوران سکویه
دوره اشکانیان
ساسانیان
دستگاه های موسیقی ایران بیش از اعراب
سازه های این دوره
موسیقی پس از اسلام                                                                                                     
سازه های ایرانی در دوره اسلامی                                                                                     
موسیقیدانهای قرن اول هجری                                                                                          
موسیقیدانهای دوره عباسیان                                                                                             
موسیقیدانهای در سده های سوم و چهارم هجری                                                                
شعر و موسیقی                                                                                                               
موسیقیدانهای در قرن پنجم و ششم هجری                                                                        
سلجوقیان                                                                                                                      
موسیقی پس از یورش مغول                                                                                            
موسیقیدانان سده هفتم و هشتم هجری    
تیموریان
موسیقیدانان این دوره
خوانندگان
دوره صفویه
موسیقی در دوران حکومت افشار
موسیقی در دوران حکومت زندیه
قاجاریه
تاریخچه تبدیل و تنظیم موسیقی ایران از نظام ادواری به دستگاهی
آهنگسازان موسیقی نظام این دوره
نوازندگان تار و سه تار
نوازندگان سنتور
نوازندگان قانون
نوازندگان نی و فلوت
پیانو
نوازندگان ویولن
خوانندگان دوره ناصری
تصنیف ها
دوران رضا پهلوی
تاسیس رادیو
نوازندگان
موسیقی ایران در دوره محمد رضا پهلوی
موسیقیدانان این دوره۱۲۸۴-۱۳۷۴
تعریفی از موسیقی اصیل ایرانی
منابع
مقدمه :
در آثار کهن ایرانی نه تنها ارتباط زیبایی، هنر و هنرمند چندان آشکار نیست. بلکه در تفکر ایرانی، تئوری زیبایی، هنر و ارتباط آن نیز چندان مشخص نشده است. آنچه مسلم است در ایران کهن به رشته های مختلف هنری، عنوان کلی هنر داده نمی شد و هنرمند صنعتگر نامیده می شد.
در تفکر ایرانی به هر حرفه ای که به حد کمال انجام می گرفت «هنر» اطلاق می شد، و به کسی که مهارت و تخصص خاصی در حرفه ای می داشت هنرور گفته می شد. به طوریکه در لفظ فارسی دری به موسیقیدان در مرحلۀ عملی رامشگر و در وجه تئوری «حکیم» به نقاش «صورتگر» و به مجسمه ساز «سنگ تراش» اطلاق می شد، نه هنرمند. در حالیکه آهنگر، تیغ زن و تیرانداز چالاک را هنرور می نامیدند چنانکه واژه هنر به معنای «خوب توانایی» است که ریشۀ اوستایی دارد. ولی آنچه مسلم است ایرانیان به کلمۀ زیبا نظری خاص مبذول داشته اند، به طوریکه در فرهنگ کهن ایرانی در اندیشه های متعالی مکرر به کار برده شده است………

(( برای دانلود کلیک کنید ))